Naaien...

Als in het najaar de avonden langer worden, het dus eerder donker is en je wat meer binnen blijft, krijg ik altijd zin om te breien. Dat duurt dan tot zo ongeveer eind februari. Als het langer licht blijft 's avonds en het licht overdag helderder is schakel ik over op haken. Het gebeurt vanzelf. Niet dat ik in de winter niet haak en in het voorjaar niet brei, zo scherp trek ik de grens nou ook weer niet.

Zo doe ik het ook met de inrichting hier van mijn werkkamer. Nu staat de tafel naar de ramen toe. Zodat ik elk sprankje licht wat door de grote ramen naar binnen komt mee kan nemen. Als het straks langer licht wordt draai ik de tafel een kwartslag. Dan kijk ik naar de schoorsteen en de boekenkast.  In de zomer draai ik juist van het licht af. Dan is het te warm bij het raam en werk ik precies andersom. De twee tafels die hier staan zet ik dan haaks op elkaar en creëer zo op die manier een soort van gezellig hoekje.

Dat is vaak ook de periode dat de naaimachine uit de kast komt en ik dingen ga naaien. Zo naaide ik deze leuke overgooier. Hij zou eventueel zonder iets gedragen kunnen worden als het heel erg warm is. Ik draag er het liefst een shirtje onder. Het is een patroon uit een Knip maar ik heb er wel het een en ander aan verandert. Net zo lang tot het naar mijn zin was. Langer gemaakt. Smaller aan de onderkant. Hals een beetje omhoog, schouders wat smaller. De afwerking deed ik met een biaisbandje. Dat vind ik mooier dan een beleg. De kleur is moeilijk op de foto te vangen. Donkerblauw met een witte stip. Op de bovenste foto fladdert het een beetje maar daarom maakte ik de detailfoto hierboven. Voor nu een beetje te koud om te dragen maar voor we het weten is het weer voorjaar en dan ben ik er vast klaar voor. Nu eerst nog maar even dat leuke breiwerk oppakken en afmaken. Fijn weekend!

Wat ik wil...

WAT IK WIL

Ik wil niet goed zijn, niet leuk,
niet sterk, niet dapper,
niet aardig, niet vrolijk, niet grappig,
niet eerlijk en niet verstandig,
en ook niet de wijste, de beste,
de eerste of de laatste
alleen maar een klein beetje,
een tikkeltje onvindbaar
(behalve voor jou)

Toon Tellegen
Uit: gedichtenbundel 1977-1999
Uitgeverij: Querido

Breien...

Een tijdje geleden begon ik met het breien van deze babymutsjes. Ik had het nooit eerder gedaan. Dit patroon zag er zo eenvoudig uit (op papier) dat ik het wel aandurfde. Ik gaf het aan een kindje dat net geboren was. Het werd goed ontvangen, de mama vond het leuk en vroeg of ik er nog een paar wilde breien. Natuurlijk wilde ik dat!

Liegen...

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar de laatste tijd verbaas ik me over hoe mensen op belangrijke posities liegen en bedriegen en denken dat ze er mee weg kunnen komen. Ik moest denken aan mijn eigen opvoeding. Aan hoe mijn vader en moeder me als kind al leerden dat liegen geen zin heeft omdat de waarheid toch altijd aan het licht komt. 

En waar je vroeger, als belangrijk persoon, nog wel eens geluk had en ergens mee wegkwam, begrijp ik nu echt niet dat mensen op zulke belangrijke posities als in bijvoorbeeld de politiek, denken dat ze dat nu ook nog lukt. In een tijd waarin bijna alles te achterhalen is. Waar alles onder een vergrootglas ligt. Iedereen heeft tegenwoordig een telefoon met camera. Niets blijft meer verborgen, toch?

Zo luisterde ik net op de radio met stijgende verbazing naar de journalist (van nieuwsuur) die een boek schreef over wat de bonnetjes affaire is gaan heten. In dat soort gevallen moet ik zuchten en ben ik blij met de 'gewone' mensen om me heen. Die nog normaal doen. Laat ik maar doen als de vorige first lady van de VS die zei: if they go low, we go high.
-
De foto's bij dit verhaal doen we misschien weer wat afkoelen en kalmeren. Mijn schoonzusje maakte ze. Natuurlijk in de prachtige polder van mijn jeugd. Ik wens jullie een fijne dag. Geniet van elkaar en geef elkaar maar eens een stevige knuffel. Lekker warm

Handletter- op zondag...

Een mooie spreuk:

Westland...

 Laat ik beginnen met te vertellen waar u het Westland precies kunt vinden. Als je de landkaart erbij pakt is het onder Den Haag, boven Rotterdam en links is de zee. Dit gebied is vooral bekend om de glastuinbouw. U maakt een grote kans dat er vanavond iets op het bord ligt dat hier gegroeid is. Lekkere paprika's bijvoorbeeld. Of tomaten. En laat ik dat misverstand ook maar meteen uit de wereld helpen. De tomaten worden nergens zo vertroeteld als hier. Ik heb het zelf gezien. Supergezonde plantjes krijgen alle voedingsstoffen die er zijn, ze krijgen een regendouche en het is in de kassen precies de temperatuur waar tomaten van houden. Of u ze lekker of niet lekker vindt ligt aan het soort tomaten. Dus niet aan de manier van telen. En geloof me, er zijn hier echt heel erg lekkere tomaten te koop. Vaak rechtstreeks van de tuinder in een stalletje aan de weg. Knisperend krakend vers. 

De gemiddelde Westlander houdt wel van een feestje. Beroemd zijn de zomerfeesten. Westlanders zijn over het algemeen ook sportief. Grote sportnamen uit het verleden en van tegenwoordig zijn algemeen bekend. Kiki Bertens, Leo van Vliet, Lara van Ruijven, Mandy vd Berg, Thimo de Bakker, Robin Haasse om er zo maar een paar te noemen. De Ride for the Roses werd hier meerdere malen verreden. Ook wordt er hier veel geschaatst. De schaatsbaan in het dorp hier vlakbij is dit jaar op de landelijke tv geweest. Er hoeft maar een paar cm ijs te liggen en het gaat weer van start. De Uithof (in Den Haag) is vlakbij. Geen wonder dat hier zoveel goede schaatsers vandaan komen. 

Nu we het over het schaatsen hebben.... zelf doe ik het niet meer want door de reuma kan ik ook niet goed meer door de knieën en dan is schaatsen niet leuk. Ik bedenk me ook dat ik volgens mij niet eens schaatsen meer heb (straks eens even zoeken) Nee, hier zul je me niet meer op het ijs tegenkomen. Hoewel ik er enorm van kan genieten om het een ander te zien doen. Maar eerlijk is eerlijk, mijn hart springt pas echt op als ik hoor over een molentocht in de streek waar ik geboren ben.

Boekbespreking...

We leven in een tijdperk waar nogal wat aan de hand is. Nu denk ik eerlijk gezegd dat er niet zo extreem veel meer gebeurt dan eerder in de tijd, maar tegenwoordig weten we er van. Waar mijn grootouders drie keer per week de krant kregen en daarin het nieuws van de streek lazen, soms dagen nadat het gebeurd was, krijg ik (hun kleindochter) het nieuws zo ongeveer binnen op het moment dat het zich afspeelt. 

Het lijkt wel of iedereen een mening heeft en die de hele dag ook ventileert. Als ik alleen al bedenk wat er de laatste dagen over de nieuwe president van de Verenigde Staten van Amerika geschreven en gezegd is, raak ik buiten adem :-) In dat soort situaties vind ik het altijd fijn om wat in de boekjes van de monnik Anselm Grün te lezen. Zo las ik zijn stukje over doseren. Mensen zijn van nature gewend om mateloos te zijn, zegt hij. Als we gefascineerd zijn door sport, zijn we daar constant mee bezig. Als het eten ons goed smaakt, willen we steeds meer. Geld en het hebben daarvan roept ook onze begeerte naar meer op. En zo noemt hij nog een paar voorbeelden.

Ook in de beoordeling van onszelf vinden we vaak niet de juiste maat, volgens hem. We hebben hoge ideaalbeelden van onszelf ontwikkeld en willen niet toegeven dat onze realiteit deze idealen niet bereikt. Het is pijnlijk om ook in de beoordeling van onszelf de juiste maat te houden, Maar wij merken dat juist gematigde mensen ons aantrekken. In tegenstelling tot mensen die de juiste maat zijn kwijtgeraakt. Die maken op ons een onaangename indruk. Mensen die zichzelf overschatten bijvoorbeeld. Zij die denken dat ze harder werken dan de ander. Slimmer zijn. En als je dan goed kijkt vallen de prestaties vaak tegen. Zulke mensen vinden we vaak niet te vertrouwen. Abbas Poimen (een abt uit de 4e eeuw na Chr) zei: ' het is een grote eer wanneer mensen hun eigen maat kennen. Dat is de glans van de mens: zijn eigen maat kennen en zo leven als bij hem past.

De winkel...

Zo af en toe ga ik hier vertellen over mijn 'winkeltje". Vandaag zijn dat de omslagdoeken. Ik heb hier een overzicht van de beschikbare kleuren. Het patroon is steeds hetzelfde. Warme wolletjes nu het buiten zo koud is :-)

Ze zijn lekker royaal om om de schouders te slaan. Je kunt ze ook met de punt naar voor dragen. Dat doen jongere mensen meestal. Voor meer informatie over de sjaals mail je naar: tinekehendrikse@hotmail.com Ik vertel je dan meer over de prijs, de grootte, het garen, verzenden, ophalen enz.

Haken

Op dagen als vandaag, als de temperatuur niet boven nul komt en het oude huis niet warm te krijgen is, draag ik graag een col binnenshuis. Ook in de tuin draag ik er vaak een. Meestal gebreid of gehaakt van restjes garen die over zijn van andere projecten. Soms is het garen al dik van zichzelf zoals bij het voorbeeld op de foto. Soms is dat niet het geval. 

Dunnen draden voeg ik gewoon bij elkaar en haak e.e.a. met een dikke haaknaald. De breedte bepaal ik zo ongeveer en de lengte eigenlijk ook. Ik 'pas' wel eens hoever ik ben maar dat komt allemaal niet zo precies. Voor mezelf gaat het er om dat ik warm word. Ik maak ook cols voor anderen. Ook van restjes gemaakt maar dan neem ik één hoofddraad om tijdens het hele werkstuk te gebruikten en de rest van de draden varieer ik dan. Dat geeft ook een leuk effect. Er is veel mogelijk als je je fantasie laat gaan. Het hoeft echt niet altijd volgens een vast patroon met een vooraf bedacht plan. Soms is het fijn om het gewoon te laten gebeuren.

Je gaat het zien...

Vanmorgen was ik buiten. De auto's op de weg raasden voorbij en ik dacht: wat een herrie toch en meteen daarna moest ik om mezelf lachen. Ik weet nog dat ik als kind opgroeide in een klein dorp. Er gebeurde niet veel. Toen ik wat groter werd ging ik naar school in de provinciestad. Daarna naar een echt grote stad. 

En echt altijd als ik in een grote, drukke plaats was verlangde ik naar rust. En zodra er de rust van een dorp was, verlangde ik weer naar de stad. Woonde ik in een klein huis, dan wilde ik groter wonen en nu mopper ik wel eens dat dit huis zo groot is. Ik weet nog dat mijn allerliefste wens was om te wonen in een huis met hoge plafonds. Nu zijn ze hoog en wil ik weer dat ze lager zijn.

Ik woonde ooit in een flatje en het was daar altijd warm. Nu denk ik: wordt dit huis ooit warm? Ik weet nog dat ik in Egypte woonde en het saai was om altijd maar zomerkleren te dragen. Nu denk ik: was ik maar even daar in de warmte. Ik groeide op in een omgeving waar je ver weg kon kijken. Nu zie ik alleen het grasveld en vind ik mijn uitzicht soms benauwend. Een vriendin uit de grote stad was laatst hier. Wat kun jij ver weg kijken zei ze. Wat fijn dat je in een vrijstaand huis woont. En wat fijn dat jouw plafonds zo hoog zijn, het geeft zo'n gevoel van ruimte. En wat heb je een grote tuin zeg.
-
Diezelfde middag kwam er iemand uit de polder die over dezelfde tuin zei: je woont in een groot huis, maar de tuin is verhoudingsgewijs best klein. Maar om bij te houden is hij weer groot genoeg waren mijn woorden.
-
Zomaar wat mijmeringen die van nergens kwamen en volgens mij ook nergens naartoe gingen. Dat heb je zo wel eens. Die dagen van mijmering. Dagen van laat maar komen, we zien het wel. Vandaag is zo'n dag. Fijne dinsdag verder. Dagdag!

Salade van broccoli en sperziebonen...

Deze salade komt uit het kookboek: hoe word ik 100. Het is een recept voor 1 persoon en je hebt nodig: 100 gram sperziebonen, 1/4 broccoli, 2 tl mosterd, 1tl honing, 3 el olijfolie, 1 el azijn, 1 avocado, peper en zout. 

Zo maak je de salade: Sperziebonen ontdoen van de puntjes en in stukjes breken. Daarna de broccoli in roosjes breken. Kook of stoom ze daarna ongeveer 7 minuten.
-
Mosterd met honing mengen (in een kommetje) en langzaam de olijfolie er doorroeren zodat een dikke dressing ontstaat. Daarna de azijn toevoegen. Evt peper en zout toevoegen.
-
De avocado doormidden snijden, pit verwijderen en het vruchtvlees in stukjes snijden.
-
Alle groenten op een bord, dressing er overheen en klaar. Binnen een kwartier kun je genieten van een gezonde lunch. De foto is uit het boek en gemaakt door een echte fotograaf :-))

Zondag handletter-dag...

Vandaag een uitspraak van Johan Cruijff: 

De tuin in januari...

Ik dronk vanmorgen mijn koffie aan de keukentafel en dit was mijn uitzicht. Niet erg opwekkend maar dat is een tuin in Januari bijna nooit. Een enkele keer ligt er sneeuw en is er een wondere witte wereld. Op wat natte sneeuw na, viel er hier, niet ver van de kust, niks de afgelopen week. Alleen regen. Op het moment dat ik afdrukte waren er alweer de eerste regendruppels. 

In mijn tuin is niet veel te zien. Hoe is dat met jullie tuin? Hebben jullie een tuin? En onderhouden jullie die zelf? Of hebben jullie daar hulp bij? Ik heb hulp van een oude baas. Hij komt twee keer per jaar naar hier. In het voorjaar werkt hij de grond los en snoeit en poot hij. In het najaar maakt hij de tuin winterklaar. 

-

De rest van het werk in de tuin doe ik zelf. Na een voortvarend begin in het voorjaar gaat het rond de vakantieperiode altijd weer mis. En dat terwijl ik nooit op vakantie ga. Dit jaar ga ik het anders doen, beloof ik mezelf elk jaar weer. Gewoon elke dag even een poosje in de tuin werken, dan kun je het prima op orde houden, beloof ik me zelf. Elk jaar weer. En dit jaar! Ik ga het nu echt anders aanpakken, beloof ik mezelf. Echt! :-)) Fijn weekend!

Vlaggetjes

Vandaag laat ik jullie een vrolijke slinger zien. Ik heb hem gemaakt van (restjes) quiltstof. De stofjes lagen hier maar te liggen en als je ze dan, bij het opruimen, voor de zoveelste keer tegenkomt, kun je er maar beter iets van maken, toch?

Van de grotere lapjes naai ik babykleertjes. Dat vind ik zó leuk om te doen. En van de restjes die daar dan weer van overblijven maak ik slingers als deze die ik nu laat zien.

Inmiddels zijn deze vlaggetjes naar de andere kant van de wereld verhuisd waar ze wachten op de geboorte van een nieuwe baby. Fijne dag verder en daarna een gezellig weekend! :-)

Ik schrijf ze op...

Als ik ergens iets moois lees, in een tijdschrift of in de krant, dan knip ik dat uit. Om het later nog eens te lezen. Soms herlees ik de woorden alleen, maar soms stuur ik ze door naar iemand waarvan ik denk dat kunnen steunen of helpen. En als je dan op een goede dag zo'n doosje (want daarin berg ik ze op) eens inkijkt dan kom je pareltjes tegen. Zoals onderstaand gedicht van Koos Meinderts uit de bundel: Verdriet is drie sokken. 

Uitgeverij Lemniscaat.

Ik schrijf ze op
met potlood en met pen
de liever nog dan liefste
woorden die ik ken

Ik schrijf ze op
met balpen en met stift
en nog mooier dan de mooiste
woorden in mijn schrift

Ik schrijf ze op
in rood en geel en blauw
dat ik nog houer hou dan hou
van de allerjouste jou

Breien

Vandaag laat ik jullie, heet van de naald, mijn nieuwe col zien. Ja, jullie lezen het goed. Ik heb eindelijk eens iets voor mezelf gemaakt. Op een of andere manier maak ik altijd dingen voor de winkel, of om weg te geven. Voor anderen dus. En zo kwam het dat ik op een dag in december zonder sjaal of col mijn boodschappen aan het doen was. En koud dat ik het had. Ik ben meteen na thuiskomst garen, breinaalden en een leuk patroon gaan zoeken en nog diezelfde avond aan de slag gegaan. 

Mochten jullie ook zin krijgen na het zien van de foto ;-), dan is hier het patroon:

Zet een meervoud van 5 steken op. Bij mij was dat 60 steken en ik heb gebreid met naalden 5.

1e toer: 2 recht, *1 averecht, 4 recht* herhaal wat tussen ** staat tot de laatste 3 steken. Die brei je  als volgt: 1 averecht, 2 recht.

2e toer: 2 recht, *1 afhalen (van de linker naar de rechternaald schuiven zonder er iets mee te doen), 4 recht* herhaal wat tussen de ** staat.

Steeds deze twee naalden herhalen.

Pech...

Vorig jaar, ik weet niet precies meer wanneer, hoorden we voor het eerst dat de drie huizen (naast onze buren) afgebroken zouden worden. Honderd jaar oud waren ze en altijd goed onderhouden door de bewoners. Er stonden prachtige oude bomen voor die zorgden voor schaduw en koelte. Ingehaald door de tijd gingen de huizen tegen de vlakte; de bomen ook. Ze waren ziek zei de nieuwe bewoner. Er komt een nieuw huis, zegt de nieuwe bewoner. Een heel mooi nieuw huis. En jullie zullen daar zo min mogelijk van merken. We gaan niet ouderwets heien maar trillingsvrij boren. De grote vrachtwagens met materialen gaan zoveel mogelijk langs de achterkant van het nieuwe huis enz. Wat fijn dat de nieuwe buurman met ons meedenkt zeiden we. We kregen zelfs een papier met een telefoonnummer daarop van hem. Top!

In de praktijk is alleen het trillingsvrij boren nagekomen. Van de rest kunnen we alleen maar dromen. De vrachtwagens rijden namelijk eerst tot hier voor ons huis (bijna altijd met zwaailicht aan) en altijd in de vroege ochtend. Ze blijven dan stationair draaien want de chauffeur wil natuurlijk weten waar hij zijn vracht kan lossen. En meestal duurt het even voor hij iemand gevonden heeft waar hij het aan kan vragen. Vervolgens rijdt hij achteruit de straat uit (piep piep piep) en houden wij onze adem in of hij alle aan weerszijden geparkeerde auto's niet raakt. Als de vrachtwagen achteruit is weggereden is het nog niet voorbij want hij rijdt dan op 3 meter afstand langs onze keuken. Om ons huis heen dus. Daar draait hij weer een minuut of wat stationair (stink stink). Al het ochtendverkeer manoeuvreert  er omheen. Gevaarlijke situaties levert dat op met honderden scholieren, kletsend, half wakker, met telefoon in de hand en vaak zonder licht. In de regen en terwijl het nog donker is. De chauffeur levert zijn vracht af en vertrekt weer en ook dat duurt soms even. Weer stationair draaien voor de keukendeur (het zijn lange wagens (speciaal transport) en rijden dan tenslotte weer weg. Tot de volgende vracht, kraan, hoogwerker enz komt en alles opnieuw begint.

Voor mij hoefden die prachtige huizen niet ingeruild te worden voor een nieuw huis. De mooie oude bomen hoefden van mij ook niet weg.  Ook niet die mooie kastanje waar er hier in de streek nog maar één was. Ik maak me hier ook echt niet druk over een zwaailicht wat me vroeg wakker maakt. Of een vrachtwagen die stationair draait. Het hoort er allemaal bij als er gebouwd wordt. Het is allemaal tijdelijk en niet meer dan een ergernis. Maar ze moeten niet, ik herhaal niet de glasvezelkabel kapot trekken. De kabel die er pas ligt sinds vorig jaar. De kabel waar ik drie (!) keer voor moest thuisblijven van werk omdat het niet lukte er een behoorlijk signaal doorheen te krijgen. De kabel waar onze tuin/straat steeds weer voor open moest en waarvan de stenen steeds hobbeliger werden teruggelegd zodat op het laatst het hek niet openging. De kabel die er voor zorgde dat we uiteindelijk weer terugkeerden naar een coax kabel. Die glasvezelkabel werd kapot getrokken. Nu ligt er al dagen een gat hier vlak naast de voordeur. En dat wordt nog niet dichtgemaakt want de monteur die alles aan gaat sluiten moet uit Harderwijk komen (twee uur rijden hier vandaan) En waarom kan dat nu niet? Omdat de buren naast ons op vakantie zijn. We wachten tot ze terug zijn en dan hopen we maar dat de man uit Harderwijk meteen voor de deur staat. Wordt hopelijk niet vervolgd. Verder gaat het goed hoor :-) Het zijn maar first world problems.

Uitslag van de give away

Geheel in stijl zal ik Marie bedanken voor haar hulp. Je moet de inhoud van dit boek kennen om te weten hoe grappig dit is en hoever ze met bedanken gaat. Vandaag zeg ik: Dank voor je hulp bij het netjes houden van mijn huis, Marie. Wegdoen per categorie was voor mij die altijd opruimt per kamer een eyeopener. Eerst wegdoen en dan opbergen vond ik ook sterk.

Er deden twee mensen mee met de give-away. Een van de twee wilde het boek niet en daarom hoefde er dit keer geen hoge hoed aan te pas te komen. Mapi wil jij me je adres sturen? tinekehendrikse@hotmail.com Het boek komt dan zo snel mogelijk naar je toe.

De tekeningen zijn van mijn hand. Ik koop een keer in de zoveel tijd een stapel dummies in de witte boekenwinkel hier in het dorp. Daar tekenen ik rondjes in (rond een schoteltje) en als ik zin heb ga ik ze invullen. Als het boek vol is, pak ik het volgende. Soms maak ik een 'foutje' en soms gaat het goed.

Zondag handletter-dag...

Nog een nieuwe rubriek: Voortaan is zondag hier op het blog: handletter-dag! Tot morgen! :-)

Weggever van de maand...

Goedemorgen allemaal! Hoe is het met jullie? Is het wit buiten? Hier stelt het niet veel voor. Van gladheid is geen sprake. De fietsers die langsrijden zie ik niet glibberen en glijden. Gelukkig maar. 

In het nieuwe jaar start ik met een nieuwe rubriek hier op mijn blog. Eén keer per maand zal ik iets weggeven. In januari is dat het boek van Marie Kondo. Het is gelezen en nog eens gelezen. Het was op reis en nu weer terug. Hier is het niet meer nodig. Zou jij het willen hebben? Laat me dat dan weten. Je hoeft er niks voor te doen en iedereen mag meedoen. Ook als je al eerder won. Je kunt meedoen tot zondagavond. Maandag maak ik hier de winnaar bekend. Fijne zaterdag! 

Marie

Ineens was ze daar. Vorig jaar, zo rond deze tijd, kwam Marie, in de vorm van een boek, in mijn leven.  In grote stapels bij de boekwinkel hier in het dorp en ja, ik ging voor de bijl en kocht ook een exemplaar. Ik schreef er zelfs een review over hier op het blog.

Bij het teruglezen van alle blogs en het uitzoeken welke weg moesten en welke mochten blijven sneuvelde het verhaal over het boek: opgeruimd. Maar wel zette het me aan het denken. Hoeveel invloed heeft het boek gedurende het afgelopen jaar op mijn leven hier in het grote oude huis gehad? Dat was nog aardig wat. Vooral haar methode van opruimen door alles bij elkaar te verzamelen in een ruimte was een eye opener.

Dus ja, al met al heb ik er best wat aan gehad. Een tweede boek van haar hand (Spark Joy) ligt sinds gisteren in de winkel. Ik heb het nog niet in handen gehad maar volgens de eerste berichten is het wat praktischer dan het eerste; meer een doe-boek dus! Wie weet wordt dit weer zo'n bestseller als Opgeruimd! Ik wens jullie allemaal een fijn weekend. In het dorp hier vlakbij is de schaatsbaan geopend. Ik ga hier nu weg achter mijn bureau want enkel glas hier in de kamer en mijn handen zijn blauw van de kou.

Donderdag

Vijf jaar lang had ik een winkel-aan-huis waar ik op donderdag zelfgemaakte spullen verkocht. Ik begon er ooit mee omdat ik zoveel voorbeelden had van de brei- en haaklessen die ik destijds gaf. Ook vond ik het wel leuk om dingen te maken, maar niet om ze allemaal zelf te houden. Vorig jaar ben ik gestopt met de verkoop aan huis. Ik verkoop nu via Marktplaats en dat gaat eigenlijk veel beter. Ik hoef er niet voor thuis te blijven en kan e.e.a. afhandelen als ik daar zin in heb. Ook ben ik op FB te vinden onder de naam: Het winkeltje van Tineke. Hier op het blog deel ik, als daar aanleiding toe is, zo nu en dan het een en ander. 

Buiten is inmiddels de zon gaan schijnen en ik had net zelfs even de achterdeur open. Het voelt als lente. Toch heb ik de januarikrans weer op de voordeur gehangen. Hij mag nog een jaar mee. Ik heb voor het maken van de krans een strokrans als basis genomen en die omwikkeld met gewoon wit garen met een glinstering er in. Voor de onderkant maakte ik pompons. Zij staan voor de sneeuwballen die we soms gooien in Januari.

Een appeltje voor de dorst. Ik kreeg het een paar jaar geleden van een lieve vriendin. Wat was ik verdrietig toen ik het kwijt was. Maar gelukkig vond ik het weer daar waar ik het niet zocht. Gaat dat niet altijd zo?
-
Ik beloofde om een van jullie een Nieuwjaarskaart te sturen. MIEKEQUILT zou jij je adres naar tinekehendrikse@hotmail.com willen sturen? Binnenkort geef ik weer iets weg. Misschien win jij dan wel :-)

Haken en inhaken

Vandaag laat ik jullie deze col zien. Ik haakte hem van garen dat ik vorig seizoen bij Zeeman kocht. Het voelde zo zacht en comfortabel. Voor deze col heb ik 300 gram gebruikt. De kleur komt niet goed tot zijn recht op de foto. In het echt is hij veel lichter en meer pastel zal ik maar zeggen. De col is de koop in mijn winkeltje. Mocht je er interesse in hebben dan kun je mailen naar: tinekehendrikse@hotmail.com

Mocht je hem liever zelf haken dan heb ik hier het patroontje voor je. Het komt uit een boekje dat ik vond in de kringloopwinkel. Er staan 250 steken in en daar koos ik deze uit.

Kleine uitleg bij de steken: Het rondje staat voor een losse. De streepjes met een klein streepje erdoor staan voor een stokje. Het patroon is een meervoud van 3 + 1 kantsteek.

Ontdekkingsreis...

Het nieuwe jaar is nu drie dagen oud. Veel handen zijn geschud. Ik ben omhelsd, geknuffeld. Kussen zijn gedeeld en goede wensen klonken over en weer. Het nieuwe jaar voelt fris en schoon. En precies dát gevoel ga ik proberen zolang mogelijk vast te houden. Ik wil nieuw blijven kijken. Zien alsof ik dingen voor het eerst zie, zonder de bagage van weten hoe het werkt. Zolang mogelijk wil ik me verwonderen. Ik las ooit ergens dat dit een beginners mind genoemd wordt. Het prikkelt je creativiteit en zorgt er voor dat je hoofd tot rust komt en juist in die rust borrelen er interessante ideeën op uit het onderbewustzijn. Nou, dat klinkt goed toch? 

Bij rust in de geest is iedereen (en zeker ik) gebaat. Daarom heb ik meer dan de helft van mijn 'vaste' afspraken afgezegd eind vorig jaar en heb ik gekozen voor een andere invulling van de dag. Ik wil me, zoals ik net al zei, weer verwonderen. Niet meer op de automatische piloot dingen doen omdat ik ze nou eenmaal altijd doe of moet doen. Of dat over eten koken, huishouden, werken, fietsen, lopen of wat dan ook gaat.  

Toen ik wat foto's opzocht om bij dit schrijven te plaatsen, dacht ik aan deze werkstukjes. Ze zijn ooit door mij gemaakt toen ik nog klein was. Mijn moeder had ze altijd bewaard. Ik maakte deze werkjes toen ik het leven nog volop moest gaan ontdekken. Ik was nog een kind en keek met de ogen van een kind. Spannend, soms een beetje eng maar ook vol verwachting. Ik wens ook jullie een mooie ontdekkingstocht dit jaar!

Salade met bleekselderij, appel en zoete puntpaprika

Ik weet niet hoe het met jullie is, maar zelf heb ik zo na de feestdagen altijd weer zin in 'gewoon' eten. Zo kom ik het snelst in mijn ritme en voel ik me ook beter. Vanochtend begon ik de dag met yoghurt, muesli en fruit en maakte ik zojuist een lekkere salade voor de lunch. Ik vond het ooit op internet, schreef het op een papiertje en stak het tussen de bladzijden van een kookboek. Daar vond ik het vorige week. Ik heb er geen foto van gemaakt. Foto's van eten maken is een kunst apart en die kunst beheers ik niet. Ken uzelve! Ik maakte de volgende hoeveelheid voor twee personen en er bleef een klein beetje over. Dat staat nu in de koelkast.

Vier stengels bleekselderij, 1 appel en een zoete punt paprika in stukjes snijden. Een paar zongedroogde tomaatjes uit de olie in dunne reepjes snijden. Alles door elkaar mengen. Voeg een beetje citroensap en 1 eetlepel mayonaise toe. Dat is alles. Eventueel kun je nog een halve komkommer toevoegen als je dat lekker vindt. Of een boterham. Eet smakelijk!

Gelukkig Nieuwjaar

Goedemorgen lieve allemaal! 

De deur van het jaar 2016 is, met een laatste blik achterom, gesloten en we gaan beginnen aan een nieuw jaar. En wie weet wat het ons zal brengen. Ik ben zo benieuwd. Jullie ook? 2016 was een jaar om niet snel te vergeten en het duurde lang. 

Ik heb veel geleerd in 2016. Er waren veel uitdagingen. Het was een jaar om, zoals ik hierboven al zei: om niet snel te vergeten. En nu is het 2017. En terwijl de laatste rotjes worden afgestoken ben ik benieuwd wat het jaar zal gaan brengen. Een nieuw jaar. Een schone lei. Zondag 1 januari!

Ik wens iedereen die hier leest een mooi jaar toe. In goede gezondheid en omringd door mensen die van je houden en waar jij van houdt. Ik ga hier mijn best doen om jullie mooie dingen te laten zien. Laat dit blog een plekje zijn waar je graag even op bezoek komt. En om dat kracht bij te zetten ga ik een van jullie een Gelukkig Nieuwjaar kaartje sturen. Laat hieronder bij de reacties maar weten of je dat een leuk idee vindt. Meedoen kan tot donderdag! Dan maak ik de winnaar bekend. Fijne eerste dag van het jaar! :)