Vrijdag 22 december. Vandaag voelde ik me goed. Sterk. En voelde het oké om zelf auto te rijden. Langere stukken kan ik niet rijden, maar hier in het dorp gaat het goed. De nieuwe medicijnen nemen de ergste rauwe pijn weg. Al heel lang was ik niet in winkels geweest en vandaag wilde ik wat van de achterstand inhalen. Ik ging bijvoorbeeld naar de kantoorboekhandel om verpakkingsmateriaal te kopen voor mijn winkeltje. Een rol van dat dikke bruine papier bijvoorbeeld, wat kartonnen dozen en grote enveloppen. Nu kan ik weer even vooruit. De lieve meneer legde het voor me in de auto. De rol papier was namelijk nogal zwaar.
Ik kon de auto laten staan want naast de papier meneer is een winkel met lampen. Online had ik al een eerste selectie kunnen maken zodat ik in de winkel gericht een keuze kon maken. En dan zul je altijd zien dat je nog weer van gedachten verandert. Zo ook dit keer. Ze zijn voor de slaapkamer. Als de man tijd gevonden heeft om ze op te hangen zal ik ze laten zien. Ze zijn erg leuk. Ook deze meneer was zo lief om de lampen voor me naar de auto te brengen. Als je met krukken loopt is alles zo lastig. Je kunt niks vasthouden.
Daarna ging ik naar buurman drie (ja echt) en kocht ik een kleine trampoline. Die gebruik ik bij de therapie ook. Niet naar therapie gaan betekent niet dat je niet kunt bewegen toch? De aanschaf was zo gedaan en de prijs viel heel erg mee. Mijn vader kan hem straks ook gebruiken als hij een nieuwe knie krijgt en daarna geef ik hem aan de kleintjes. Dan kunnen zij er lekker op springen. Het is fijn om toch voorzichtig door te kunnen oefenen. Het helpt tegen het stijf worden van de gewrichten.
En ja, ook de trampoline werd voor me naar de auto gebracht.. Echt, de wereld is zo slecht nog niet. Ik kom daar steeds weer achter. Er zijn zoveel lieve mensen om je heen. Als je ze maar wilt zien. Van de nieuwe buren kregen we een mooie bos bloemen als excuus voor anderhalf jaar overlast. Ze stonden in een emmer naast de voordeur en we zagen ze pas de toen we de deur op slot deden en naar bed gingen. Och toch! Waarom niet even aangebeld? Onze bel hoor je echt door het hele huis. Maar goed. Het is een lief gebaar na alle ellende en overlast. Zo vloog ook deze dag weer voorbij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten