woensdag 29 november. In onze families (van de man en mij) circuleren nogal wat dezelfde namen. Zo zijn er twee die Els heten. En ook twee die Corrie heten. Twee keer Kees. Twee keer Richard en zijn er ook twee die Henk heten. Met de verjaardagen is het ook lang dubbelop geweest. Maar dat is aan het veranderen. Zo was mijn zwager gelijk met mijn oma jarig. Mijn zusjes' moeder was gelijk jarig met haar schoonmoeder. Allerliefste van alle vrienden was ook op die dag jarig en overleed zelfs op zijn verjaardag (open wond) Mijn andere zwager verjaart gelijk met onze jongste zoon. Een neefje gelijk met onze dochter. Schoonzoon gelijk met een nichtje. Mijn schoonmoeder verjaarde op de zelfde dag als haar kleindochter en haar achterkleinzoon en zo zijn er vast nog wel een paar dubbelingen die me nu zo uit het hoofd niet te binnen schieten. Voor de operatie wist ik dat allemaal uit mijn hoofd, nu laat mijn geheugen me toch wel in de steek. De printplaat is nog steeds niet goed, roep ik steeds. Lastig hoor. Ik moet alles op briefjes opschrijven of opzoeken.
Vandaag is een van mijn schoonzusjes jarig maar ik kan er niet naartoe want geen vervoer. De man is aan de andere kant van het land. Ze heeft een mooie kaart gekregen en morgen ga ik haar even bellen hoe het geweest is. Jarige Jet heet Els en is dus mijn schoonzus want de vrouw van mijn broertje. Ik ga niet naar haar verjaardag maar andere schoonzus komt wel op visite hier vanmiddag. En grappig genoeg heet zij dus ook Els :-) Zij is de oudste zus van de man. Al heel erg lang is ze van plan om eens te komen koffiedrinken. Maar zij is echt kampioen uitstellen en vergeten. Niet erg dat ik dit zeg want het zijn haar eigen woorden. Soms moet ze wat aangemoedigd worden. En dat deed ik dus. Met een beetje 'chantage'. Ik zei: nu ben ik al bijna tien weken geleden geopereerd en je bent nog niet 1x komen kijken. Sterker nog: je hebt geen kaartje gestuurd of telefoontje gepleegd. Je hebt gelijk zei ze en we maakten een afspraak voor vanmiddag. Een watervaste duidelijke afspraak (ik ken haar ondertussen) Gisteravond stuurde ik haar een app om haar welterusten te wensen en met de boodschap dat ik uitkeek naar morgen. Vanmorgen stuurde ik een tweede reminder met de woorden tot straks :-))))))))))))
Het viel nog niet helemaal mee om hier te komen, diverse telefoontjes werden gepleegd en van mijn kant aanwijzingen gegeven. Soms hilarisch. Dan vroeg ik: waar ben je? Wat zie je als je om je heen kijkt? Ik zie kassen zei ze. Oh dear! Dan ben je in ieder geval in het Westland zei ik :-))) Mét een tomtom aan boord en een paar keer bellen kwam het toch goed. En het was echt gezellig dat ze er was. Ze bracht een lief bloemetje mee en veel gezellige verhalen. Want dat is altijd zo bij deze schoonzus.... het duurt even, maar als ze er dan is.... :-) Ik zou zelf in haar situatie al tien keer mijn excuses gemaakt hebben dat ik niks van me had laten horen maar zij niet hoor. We hebben het er niet eens over gehad, haha. En ook dat is leuk aan haar. Ze is wie ze is en that's it. Het is een lief mens, dus je vergeeft het haar graag. En ach, hoe belangrijk is het nou allemaal? Rond half vijf ging ze weer naar huis om de file een beetje voor te zijn. Dat lukte niet helemaal helaas.
Het wonderlijke is dat deze schoonzus slordig is in huis, met de dingen die ze doet zoals ik hierboven al schreef, maar dat ze aan de andere kant heel goed kan naaien. Ze heeft een bruidsmode-zaakgehad waar ze zelf de patronen voor de bruidsjurken tekende en maakte. Zo wondermooi waren die. Echt sprookjesjurken. En als ze een patroon voor je tekent van een jurk of zo dan kun je hem zo maken, zonder te passen. Bijzonder is dat hè? Als ze in haar atelier bezig is, is ze een heel ander mens. Dan gaat ze zo op in wat ze doet dat ze alles om zich heen vergeet. Ik ben heel blij dat ze mijn oudste schoonzus is en ik hoop dat ze dat nog lang zal blijven.
-
Ik beleefde een mooi avontuur vanmorgen maar daarover morgen meer. Dagdag! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten