Dinsdag 10 oktober. Redelijk goed geslapen. Ik denk dat de buitenlucht me goed heeft gedaan. Wel heb ik wat stijve spieren die ik voorheen niet voelde. Waarschijnlijk heeft dat te maken met het feit dat ik buiten op een andere manier loop dan binnen. Wel was ik er weer een paar keer uit vannacht maar daar raak je op een bepaalde manier aan gewend. Na het ontbijt ga ik weer naar buiten. Ik wil proberen om zonder de fysio net zover te lopen als gisteren en dat lukt. Ik loop zelfs drie stapjes verder. Ja ja, dat is nog eens grensverleggend bezig zijn. Ik ben tegenwoordig tevreden met bijna niks.
Op de terugweg kom ik recht voor mijn huis de fietsenmaker tegen. Zijn zaak zit 200 meter verderop in de straat en altijd als hij een fiets gerepareerd heeft, rijdt hij er even een rondje op om te testen of alles werk. Talloze keren heb ik de man al voorbij zien komen. Een vriendelijke kerel die nooit verlegen zit om een praatje. Zo ook nu. Want hij wilde toch even weten waarom ik met een rollator buiten liep. Ik vertelde het hem en hij deelde dat zijn neef ook een nieuwe knie gekregen had. Een gedeeltelijke prothese en daar nu voor aan het revalideren was. De neef had er vier weken opzitten maar vond de pijn vies tegenvallen. Tsja wat moet je dan zeggen als je zelf voor de tweede keer buiten bent? Ik heb de neef (die ik ook ken) sterkte en beterschap gewenst en dat zou de fietsenmaker aan hem doorgeven.
Mijn wereld is klein geworden, ik heb het al vaker gezegd, maar dat wil niet zeggen dat ik de buitenwereld vergeet. Zo kregen vrienden van ons een puppy en kregen we een uitnodiging voor een feestje om het beestje te komen bewonderen. Dat lukt nog niet en daarom stuurde ik een kaart. Zo stuurde ik ook een kaart naar de vriendinnen die voor 1 keer zonder mij een high tea party houden. Ze wilden het uitstellen maar nee, dat wil ik niet. Volgende keer sluit ik gewoon weer aan. Stiekem vind ik het best lastig om dit soort dingen aan me voorbij te laten gaan maar het is even niet anders nu.
Er waren ook nog wat andere mensen die wat te vieren hadden. Verjaardagen, huwelijken en een verhuizing. Ik zocht wat mooie kaarten bij elkaar en schreef wat lieve woorden. De postzegel plakte ik er op en het adres natuurlijk. Daarna legde ik ze op het tafeltje in de gang want zelf posten is nog net even te ver. Ik denk dat de dichtstbijzijnde brievenbus hier 300 meter vandaan is.
-
Ik was vandaag verder alleen thuis met de man voor zaken aan de andere kant van het land. Dat vond ik best spannend om eerlijk te zijn. Wat als ik zou vallen? Gelukkig kwam oudste zoon na zijn werk naar hier en vanaf 7 uur in de avond zat hij gezellig naast mijn bed. We keken zelfs even samen naar het voetbal. Ooit was hij ook een talentvolle voetballer en wel van de generatie die nu aan het afscheid nemen is. Zo ook Arjan Robben. Na de wedstrijd ging hij weer terug naar huis (nog zo'n anderhalf uur rijden) en ik liep nog even mee naar de auto. Daarna wachtte hij tot ik weer binnen was. Ik bleef wakker tot hij meldde dat hij weer thuis was. Zo doen wij dat hier. We houden zielsveel van elkaar en dat uit zich ook op deze manier :-) Rond middernacht meldde ook de man zich weer en kon ik met een gerust hart de ogen sluiten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten