Woensdag 25 oktober. Vandaag was een goede dag. Ik had redelijk goed geslapen en buiten was het lekker weer. Tijdens mijn dagelijkse wandelingen probeer ik steeds een stukje verder te lopen en vandaag besloot ik naar het plein in het midden van het dorp te gaan. Op woensdag is daar markt en wie weet, na wat rusten op het zitje van de rollator, zou het lukken daar een klein rondje te maken. Het ging precies tot het plein maar toen was de energie helemaal op. Gelukkig zag ik dat de kerk open was en er een kopje koffie klaarstond voor me. Nu weet ik dat deze kerk ook een paar boekenkasten heeft staan en wie weet kon ik daar even in snuffelen. Na een goed gesprek met een paar toeristen die ook in het gebouw liepen, keek ik even in de boekenkast maar er was niks van mijn gading bij. Via een andere route liep ik naar huis terug. Ik was heel heel erg blij dat ik weer thuis was. Eigenlijk was het nog net even te ver.
Na al dat buiten zijn was het wel goed rusten na de lunch. Ik sliep niet echt maar het was fijn om even te liggen. De middagwandeling heb ik aan me voorbij laten gaan want ik zou naar therapie. Daar viel het niet mee. Ik was behoorlijk stijf van de ochtendwandeling. Gelukkig mocht ik volstaan met een lichte training. Maar wel met de belofte dat ik mijn huiswerk goed zou maken. En natuurlijk beloofde ik dat.
Het was tijd voor het avondeten en als verrassing leek het me leuk om met de man een hapje te eten bij het restaurant in het dorp waar ook de fysiotherapeut woont. Dat vond hij een geweldig idee. Moeizaam ging ik in de auto en in de buurt van het restaurant er met nog meer moeite weer uit. Gelukkig kon ik de krukken gebruiken om op koers te blijven. Omdat het voorheen nooit een probleem was om een tafeltje te vinden had ik niet gereserveerd. Beetje dom was dat want het zat er tjokvol. Jammer. Dus maar weer omgedraaid en terug naar de auto gestrompeld. Want dat was het zo ongeveer.
Zullen we naar de Haagse Beek, stelde de man voor. Je hebt je er zo op verheugd om er weer eens even uit te zijn. Daar kunnen we voor de deur parkeren, hoef je niet ver te lopen en zijn de stoelen ook fijn om op te zitten. Zo gezegd, zo gedaan. We reden naar Kijkduin, vonden inderdaad een plaatsje voor de auto en kregen een bordje met lekker eten geserveerd. Maar... ik was van alle avonturen die dag eigenlijk te moe om er van te genieten. Bovendien waren de stoelen net iets te laag. Iets wat je normaal nooit merkt maar nu ik zo gevoelig ben op de benen, merk ik dat des te meer. Veel vreugde beleefde ik er niet aan helaas. Maar we waren er toch even uit en dat was heel fijn.
Het hele dagen thuis zijn, niet kunnen gaan en staan waar ik wil en mijn beperkte actieradius beginnen me steeds meer op te breken. Ik mag er niet over zeuren want het gaat hartstikke goed naar omstandigheden. Maar moet een mens niet altijd wat te wensen hebben? Thuisgekomen ben ik meteen naar bed gegaan. Ik was helemaal aan het eind van mijn energie. Maar ik had het wèl gedaan :-)
Dat was jammer. Eindelijk gelukt en er dan niet van kunnen genieten. Niet echt leuk.
BeantwoordenVerwijderen