27 maart. De dag van mijn verjaardag. Nooit eerder was er zoveel verdriet. Na een korte nacht was het vroeg dag. Het zou de laatste dag zijn dat de schilders hier zouden zijn. Niks vermoedend hadden we de vrijdag ervoor afscheid van elkaar genomen. Ik zou plakkertjes plakken, schilder F zou alle kale plekjes bijwerken en nog wat (buiten) schilderen. Daarna zouden we afscheid nemen tot het volgend 'schilder' avontuur. Ik had ook beloofd dat er taart zou zijn. Hij maakte nog grapjes: ben je zo blij dat we gaan, zei hij. Nee, ik ben jarig, zei ik. En zo gebeurde het dat hij binnenkwam (stipt op tijd om half acht) en me een mooie plant overhandigde. Met een stralende lach en een (zeer) stevige handdruk met bijbehorende felicitatie. Ik heb net een verse foto genomen en zie nu dat hij precies in de zon gevangen is en in het raam staat naast het laatste plantje dat mijn moeder (een jaar geleden overleden) nog zelf opkweekte. De mooie bloesem van de Japanse kers erachter. Alsof ze zeggen willen: het komt allemaal goed, zolang de zon maar blijft schijnen. Even pauze nu....
....Ja, daar ben ik weer (15 min en een kop koffie later) Het was een grote schrik toen we vertelden van schoonmoeder. Ik zette koffie klaar en haalde toch nog snel een stukje taart voor ze bij de Multivlaai om de hoek. Daarna vertrokken we naar het appartement van ma waar we bij elkaar zouden komen voor het regelen van de uitvaart. Toen mijn moeder vorig jaar plotseling overleed was precies duidelijk hoe ze wilde dat het zou gaan verlopen. We hoefden alleen het schriftje erbij te pakken waarin ze alles opgeschreven had. Bovendien was mijn vader er nog en waren we met zijn drieën. Nu waren we met vijf eigen kinderen en drie partners en was er geen wens van moeder over hoe en wat. Toch kwam het allemaal goed.
In de loop van de dag kwam moeder over van het ziekenhuis naar haar eigen huisje en mocht ze in haar eigen slaapkamer staan tot de uitvaart. Het voelde vertrouwd en het was fijn dit zo met elkaar te doen als (schoon) kinderen. Op weg naar huis overheerste rust en stilte. Thuis was alles piekfijn achtergelaten door schilder F. Een lief briefje met daarop: sterkte de komende dagen! lag op de keukentafel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten